Je bent er altijd wel. Maar het was net alsof je de laatste tijd wat verder weg was. En nu, ik voel je energie, en de boodschappen komen net wat makkelijker door. Alsof je naast me staat en ik met je praat.
Je bent er, laat je weten. Staat achter ons. Trots. Je vindt het jammer dat je er fysiek niet meer bent en er niet voor de kinderen kan zijn.
Jildau mist je. Zeker nu met de aankomende veranderingen. Toch weer een mijlpaal… Straks gaat ze naar de middelbare school. Ik voel je erkenning, waardering. Voor hoe we het samen doen. Voor hoe pittig het is om als 1 ouder de zorg te dragen.
Ik heb het over school met Jildau terwijl je boodschappen doorkomen. Ineens is het alsof jij de aandacht van school naar afgelopen vakantie brengt. Dat je het zo goed vindt dat we een paar dagen in de sneeuw hebben doorgebracht, hoor ik. Als jullie genieten, geniet ik mee, zeg je. Die komt binnen. Bij Jildau en bij mij.
Mensen ga genieten. Jullie maken je veel te druk, denken te veel. Dat heb ik ook gedaan hoor. Maar ga genieten.
Contact met overleden dierbaren. Zo gewoon. Zo ongewoon. En elke keer bijzonder. Ook tijdens de behandelingen die ik geef, komen overleden dierbaren en hun boodschappen steeds vaker voorbij. Dankbaar ben ik dat ik een doorgeefluik mag zijn.
Reactie plaatsen
Reacties