We dragen het. En ook al doen we het goed. Dat betekent niet dat het makkelijk is. Het verdriet en gemis komt met vlagen. Dat zie ik bij de kinderen heel duidelijk. Soms ineens zo'n grote lading dat je je er even geen raad mee weet.
De ene keer ben je je bewust, de andere keer is het er onbewust. En als het nog niet lukt om bij dat gevoel uit te komen dan uit het zich fysiek. Je bent ‘niet lekker te pas’ zoals ze dat zo mooi zeggen hier in Twente. Dan maar (weer) een dagje thuis.
Dankbaar ben ik met het prettige contact met je juf, school komt wel weer.
Dankbaar dat ik weet hoe te handelen. Naast behandeling van het fysieke deel, al dan niet met hulp van de huisarts, kijk ik ook naar de diepere laag. Niet gevoelde emoties kunnen zich opslaan in je lijf waardoor je ziek wordt.
Dankbaar ben ik voor mijn heldere intuïtie. Dat ik weet en voel bij wie, vaak collega therapeuten, we moeten zijn voor dat zetje in de goede richting zodat de emoties weer kunnen stromen.
Want dat is wat emoties nodig hebben. Herkenning, erkenning, uiten en loslaten. En dan volgt dat lijf vanzelf ook weer.
Reactie plaatsen
Reacties