Wessel miste papa bij het naar bed brengen gisteravond. We vertelden van alles, haalden herinneringen naar boven. Er werd geknuffeld en er werden wat tranen gelaten.
En ik zei ook iets van, hoe wil je dat papa zich laat zien of horen? Misschien kunnen we dat eens vragen? Een vogel , veertje of een vlinder? Wessel wist het niet.
Nog geen half uur later, Wessel sliep al, komt Jildau naar beneden. Geschrokken van een klap tegen het raam. Een tak, zei ze, of een vogel?
Ze wist niet wat ik met Wessel had besproken. Dus dat vertelde ik haar. Zou papa hierboven echt ergens zijn ? , zei ze.
Tja apart is het wel!
Daarna wilde Jildau samen wat lezen uit het boek ‘Het sprookje van de dood’ over een zieltje dat kiest voor een leven op aarde.
Ik vraag me af of jullie dat wel eens hebben? Het gevoel dat een overleden dierbare zich laat zien of horen? Wil je het hieronder delen? Ik ben benieuwd!
Reactie plaatsen
Reacties